Są takie dni ...

Są takie dni, gdy smutek w sercu i za oknem.

 Są takie dni, gdy z melancholią rozglądam się w okół, 

zastanawiając się czyje to życie. 

Gdy nie czuję się sobą, lecz wszystkimi innymi po trochu. 

Są takie dni, gdy trwoga ukryta gdzieś głęboko w sercu wychodzi, 

przypomina o sobie i dręczy. 

Trwoga o życie, 

spokojne życie nasze, jako małżeństwa, jako przyjaciół, jako rodziców ...

 takie dni, gdy żadna decyzja nie wydaje się dobrą, a wiara w złoty środek upada. 

Dni pełne niepewności, pełne lęku i strachu ... 

Dni, wokół których krąży wciąż jedno - co by było gdyby ... 

zatruwając serce milionem wątpliwości w każdej, najbardziej nawet błahej sprawie. 

Dni w szarości i brązy spowite, zamglone, przyćmione, nie jasne. 

Gdy niespokojny umysł maluje czarne scenariusze, gdy nic nie cieszy, bo oczy na radość zamknięte. Gdy słońce nie może przez chmury się przedrzeć, w umyśle szaro i pochmurno ... w środku wciąż grzmi a w głowie przewalają się burze gdybaków ... 

bo gdyby, a gdyby, to coby i jakby i po co i za co i na co to wszystko?

Gdzie wiara, nadzieja, gdzie radość i szczęście? 

Zostały w pieleszach snu zakopane? 

Czekają na nowy, lepszy ranek?

By dzień dobiegł końca i humor się zmienił, tego czekam. 

Ba, nawet humor na czekoladę, głównego pocieszyciela 

ukrył się przede mną i nie chcę,

 po prostu nie chcę,

 a może na prawdę nie chcę być dziś pogodną i spokojną?

 Może człowiek sam sobie czasem w ramach pokuty takie dni wywołuje, 

by pomyśleć, by pocierpieć i zacząć od nowa? Ze

 spokojnym sumieniem, z czystymi myślami, 

ze spokojnym sercem i na życie duszą otwartą? 

Jaki jest sens, 

jaka myśl przewodnia tych chwil szarości  - chwil nijakości, niepewności i wątpliwości?

Jakie z tych myśli wyciągnąć nauki? 

Czy sens jest jakiś zadręczać się ciągle, rozmyślać, zazdrościć, wątpić?

Bo mają inni a my nie mamy, lub mamy a mieć już nie chcemy ... 

kłopoty, smutki dnia codziennego rosną w potęgę, 

przyćmiewając wszystko co dobre. 

Słońca, promienia, blasku uśmiechu, żartu luzem puszczonego i mimochodem powstałych głupotek ... tego mi trzeba, tego brakuje, tego pragnę a odcinam się od tego. 

Dziś najchętniej samotna, 

w otchłań szarości i ciszy skoczyłabym bez wahania,

 zapominając na chwilę o wszystkim

 nie myśląc, 

po prostu nie myśląc. 

Czy i was dopada czasem ta otchłań? 

Czy próbują was wciągnąć potworne gdybaki?

By wyciągnąć kolory i  z serca i z duszy,

 zostawić pustkę i nicość po sobie?

Trzeba walczyć, wstać, ruszyć i zacząc z tym walczyć

Za moment, za chwilkę, za chwilę ...