Serce dziecka

Dziś wiosna pokazała, że jest z nami. 

Dzień pełen słońca i  temperatura na plusie znacznie poprawiły mi humor i zachęciły do działania. Wywaliłam wszystkie kołdry, poduchy i materace. 

Mieszkanie wywietrzone, troszkę posprzątane (inaczej przy Kropelkach się niestety nie da)

Nawet z jazdy do miasta zrezygnowałam dobrowolnie, chcąc do ostatniej minuty wykorzystać tak piękną pogodę. 

A po południu, gdy Ola i Janek spali, zostawiwszy Oskara pod Tatusiową opieką, wspólnie z Roksanką wybrałyśmy się na spacer. 

Co prawda, podczas spaceru dwa razy o sklep zahaczyłam,

bo idąc po raz pierwszy uzupełnić zapas pampersów, zapomniałam tychże kupić, 

musiałam więc iść raz drugi, z uszczuplonym zapasem gotówki w portfelu, 

bo za pierwszym razem oczywiście kilka rzeczy kupiłam ... 

a zapomniałam kupić tylko to, po co tak a prawdę szłam. 

Ale to poza konkursem. 

Wybrałam się więc z Roksanką moją na spacer i doszłam do wniosku, że muszę częściej ją tak samą zabierać. Myślę, że nam obu było to potrzebne. 

Spacerowałyśmy sobie (miejscami po kostki zanurzone w błocie, lub śniegu), rozmawiałyśmy i było na prawdę fajnie.  

O czym można rozmawiać z cztero, no prawie pięciolatką? 

O! Tematów jest wiele ...

 i żaden nie obejmował zabawy, lalek czy wygłupów. 

Rozmawiałyśmy o przyrodzie, o wiośnie, o tym skąd się bierze woda gdy na niebie błękit, o tym jak powstaje śnieg, skąd się wiosną biorą kwiaty ... o przyjaźni, czym jest i skąd się bierze, o nerwach, o smutku, o szkole, nauce, czemu ona jeszcze do szkoły nie chodzi a inne dzieci tak, rozmawiałyśmy nawet o
tym, czemu mama wyrodna reszty rodzeństwa na spacer nie wzięła ...

Bardzo się cieszę, że byłyśmy same ... rozmawiałyśmy spokojnie, pytania pojawiały się  znikąd, przetwarzane, analizowane pojawiały się powoli i były wypowiadane z namysłem. Każda moja odpowiedź poddana była głębokiej analizie, wątpliwości zostały rozwiane. 

 Niestety, stwierdziłam, że jednak wyrodna ze mnie matka. 

Ona tak bardzo potrzebuje takich chwil, takich rozmów, a ja tak mało czasu jej poświęcam ... 

a jeszcze często go zabieram ... prosząc o pomoc, przy chłopcach, prządkach  ... 

A przecież to jeszcze małe dziecko ... mała dziewczynka, 

potrzebująca miłości, potrzebująca czułości - tak samo jak chłopcy, czy Ola. 

Ona potrzebuje takich chwil, sam na sam ze mną, bez chłopców, bez Oli, byśmy mogły spokojnie rozmawiać. By czuła, że może powiedzieć o wszystkim. Że jestem jej mamą, ale i przyjaciółką. Że zawsze pomogę, przytulę, pocieszę. By zawsze wiedziała, że ma obok siebie osobę, która, gdy będzie taka potrzeba, rzuci wszystko, by stanąć u jej boku ... by być z nią. 

Tylko z nią. 

Dwie kobiety, duża i mała, matka i córka, ręka i rączka, serce, serduszko ... .

 Muszę to zmienić. Bo widzę, że takie spacery, takie rozmowy - pomagają. 

Nie rozmawiałam z nią jak z dzieckiem, ale i pytania dziecinne nie były. 

Ona - pytała prosto z serca, ja - sercem odpowiadałam. 

I już wiem, że takich spacerów będzie więcej. Więcej będzie takich chwil. 

Oe są potrzebne. 

Potrzebne, jak powietrze.