Plackiem leż

Gdy dwójka łobuzów kolejny dzień płacząca i Ola ciągle na kolana się gramoli, 

gdy zza jej pleców Roksanka ręce spragniona czułości wyciąga,

 co zrobić? 

Gdy za oknem plucha deszcz bije o szyby

 i szaro i buro i tak niespokojnie, 

co zrobić? 

Zabawki już nudzą, kredki już nieciekawe, muzyka nie fajna i obiad niesmaczny,

co zrobić? 

Gdy mama na swoich tysiące sposobów się stara i prosi i błaga i krzyczy 

- co zrobić? 

Gdy nerwy na sznurku i czuję, już czuję że zaraz za chwilę wybuchnę

 od środka rozerwę na strzępy i wydrę się wrzasnę że ja też człowiek ... 

Mam sposób. 

Najprostszy, najgłupszy, najbardziej skuteczny! 

Podłoga!

I w du...szy mam obiad i w du...szy bałagan, i wszystko co powinnam zrobić.

 Zostawiam to wszystko, przestaję wciąż myśleć i kładę się na podłogę. 

Nie biorę zabawek, nie biorę poduchy, 

ni koca, maskotki czy kawy ... 

po prostu się kładę i w chwili tak krótkiej mam obok siebie gromadę. 

I kładą się obok, na ręce, na nogi, na plecy i głowę i wszystko. 

I tulą się szkraby i pieszczą, gramolą bo przecież jest mama tak blisko. 

Nie mówię, nie śpiewam, nie myślę lecz czuję i słyszę tą radość, te piski ... 

i siły wracają, dzieciaczki znudzone szukają już nowej pożywki. 

Olunia biegusiem do lalek ucieka, Roksanka o kartkę mnie prosi. 

A chłopcy spokojnie wracają do siebie, już nikt się na siebie nie złości. 

Czasem to te najprostsze czynności, 

najzwyklejsze gesty,

bezmyślne, bez wysiłku, 

nic nie znaczące, 

znaczą najwięcej. 

Dziś się o tym przekonałam. 

By wyciszyć nerwy i swoje i dzieci,

odetchnąć

i zdystansować się do wszystkiego co nas w sercu boli,

wystarczy położyć się na podłodze i zamknąć oczy. 

To wszystko. 

Tak niewiele czasem potrzeba do szczęścia ...

Czasem do szczęścia potrzeba tak niewiele ...
brudne kolana i uśmiechnięte  buzie.
Tak przed wczoraj wracaliśmy z ogródka ...