Droga do ...

"Drogi pamiętniku. Dzieje się coś, co dziać się chyba nie powinno. Czuję coś, czego chyba nie powinnam czuć. Boję się.   Może panikuję, może to normalne, może tak po prostu rosnę, ale to, co czuję pod palcami, w czasie kąpieli ... to chyba wciąż jest. To chyba wciąż rośnie. To się chyba wciąż zmienia ... . A jeśli umrę?" 

Miałam może 17 lat. Może jeszcze ciut mniej? Gdy po raz pierwszy poczułam, że coś jest nie tak. Moje ciało, dojrzewające, kwitnące, nie było takie, jak powinno być. Wiedziałam, co się dzieje, ale bałam się. Co kąpiel sprawdzałam, z nadzieją że zniknie. Że znikną. Że się wchłoną. Że problem rozwiąże się sam.  Głupia gówniara. Pół roku zwlekałam, żeby powiedzieć rodzicom, że coś się dzieje. Pół roku i było by dłużej, gdyby mój chłopak nie trafił na wpis w pamiętniku. Na ten wpis, od którego zaczęłam i dzisiaj. 

 Jaka byłam zła, że przeczytał ... . Jaka byłam wściekła, że się dowiedział!  Jak bardzo płakałam, gdy powiedział, że to przecież nie ważne co będzie dalej, byle coś było. Jaką ulgę poczułam, że w końcu nie jestem z tym sama. W końcu, ze wstydem powiedziałam rodzicom, że coś się chyba dzieje. Czego się wstydziłam? Do dziś, tak na prawdę nie wiem. To on ruszyli machiną badań, diagnostyki, byli ze mną przy biopsji i czekali ze mną na skalpel, na wynik, na nadzieję ... . Oni i On.

Tamta pierwsza zmiana, okazała się łagodną. Tak samo, jak kolejne, bo było ich już kilka. Ale gdyby ta pierwsza zmiana, pierwsze zmiany, powinnam powiedzieć, bo w trakcie operacji okazało się, że jest ich więcej, gdyby nie była łagodna ... . Gdyby ta zmiana była złośliwa ... to pół roku ... wiecie.

Badajcie się. Uczcie swoje córki i swoich synów. Obok tematu dojrzewania poruszajcie też temat samobadania. Naturalnie. Bezwiednie. Niech wejdzie wam to w krew i w nawyk. By dzieci nie bały się przyjść i powiedzieć wam, że coś jest nie tak. Że z ich ciałem dzieje się coś złego.  Żeby zareagować na czas. Tak. Lekarze często bagatelizują. Lekarka rodzinna machnęła ręką, ale dla spokoju dała skierowanie do onkologa. To pewnie nic takiego ... .  Za młoda jesteś. Onkolog też był sceptyczny. Toż ty niepełnoletnia jeszcze jesteś. Z takimi problemami przychodzą kobiety po czterdziestce, pięćdziesiątce. Pierwszy raz poszłam sama. Odesłali mnie. Miałam przyjść z rodzicem. Chirurdzy nie wierzyli. To jakiś błąd. Nie możliwe. Na oddziale są same dojrzałe kobiety, gdzie tam ty, taka młoda ... .

Może to nic takiego, a może to jednak coś? Choroba nie wybiera. Stary, młody ... wierzycie, że jest różnica? Nie bagatelizujcie i nie pozwólcie bagatelizować. Każdą jedną zmianę trzeba sprawdzić.

Od tego czasu minęło już dobrych kilkanaście lat. Wciąż czuję się, jak chodząca bomba zegarowa. Wciąż się sprawdzam. Wciąż się kontroluję. Wciąż się boję. I choć od kilku lat, żadna zmiana się nie pojawiła, to wciąż nie czuję spokoju. 

Ten strach, zostaje w człowieku. 

 

To dobrze.

 Miałam może z 17 lat.

 Może jeszcze ciut mniej.

Sprawdzajcie.

To nie boli.