Dotyk Anioła

Są wydarzenia, które wpływają na całe nasze życie. 

Są momenty, których nie zapomnimy nigdy. 

Są twarze, które na zawsze zostaną w naszych sercach. 

Jest rok 2004.

  Siedzę przy szpitalnym łóżku, w nim moja, wtedy czteroletnia siostrzyczka, która spadła ze strychu. 

Rodzice zostać wtedy akurat nie mogli.

 Zostałam ja.

 W pokoju obok słychać było cichutki płacz dziecka. 

Weszłam do jasnej, przestronnej sali. 

Na środku stało jedno jedyne łóżeczko. 

Obraz, jaki ukazał się moim oczom, zostanie w moim sercu do końca życia. 

W łóżeczku leżał Anioł. 

Niespełna roczna dziewczynka.

 Jej oczy w kolorze  jaśniutkiego, błękitnego nieba okalały piękne, prawie białe, długie gęste rzęsy, które sięgały brwi. 

Malutkie, różowe usteczka układały się w podkówkę.

 Oczy spoglądały wciąż w jeden punkt, szukając tego, czego tylko Anioły mogą szukać. 

Tylko powiększona główka, i dren z pod plasterka wystający wskazywały, że malutka jest poważnie chora. 

Zawołałam pielęgniarkę, a gdy przyszła - wyszłam. 

Oszołomiona, ogłupiona. 

W szpitalu spędziłam wieczór, całą noc i ranek, a do niej nikt nie przyszedł. 

Gdy przyjechał Tata, powiedziałam mu o dziewczynce z sali obok. 

Poprosiłam, by dowiedział się czegoś więcej.

 Okazało się, malutka ma Wodogłowie, że jest bardzo chora ... że rodzice do niej nie przychodzą. 

Byli, może ze dwa razy.

 Na chwilę. 

Aniołek rok prawie leżał w szpitalu. 

Sam. 

Gdy tylko mogłam, zaglądałam do niej. 

Śpiewałam kołysanki, nuciłam cokolwiek, melodie, które miałam w sercu. 

Mówiłam do niej cichym głosem mając nadzieję, że mnie słyszy.

 Lekarze zauważyli, że nasza rodzina zagląda nie tylko do mojej dochodzącej do siebie siostry, ale też do tej samotnej Kruszynki. 

Poprosili Tatę, czy mógłby zostać jej chrzestnym. 

Chrzest odbył się w szpitalu. 

Nie było kwiatów, nie było radosnego oczekiwania, kolorów i gwaru. Był ksiądz, Tata i pielęgniarka ... i rodzice. 

Przyjechali na chrzest, by zaraz po nim odjechać. 

Jedyne, co udało się, to dać im numer telefonu. Z prośbą, by informowali go o losach Aniołka.  Krótko po tym telefon zadzwonił.

 Anioł wrócił do swego Domu. 

Tego prawdziwego, gdzie wszyscy są równi. 

Gdzie nikt nie wstydzi się swej odmienności. 

Gdzie nie ma chorób i wszyscy się Kochają.

 Kruszynka wróciła do świata, w którym wierzę, że w końcu była szczęśliwa.

 Płakaliśmy wszyscy. 

Płakaliśmy nad losem Aniołka, który przyszedł do nas na chwilkę, by za chwil parę wrócić do Nieba. 

Jej nie można już pomóc.

 Ale można pomóc innym.

Wojtuś urodził się 3 marca 2013 roku. 

I on został sam na świecie. 

Rodzice zostawili go w szpitalu.

 Jest bardzo chory. 

Tak jak mój Aniołek ze wspomnień cierpi na Wodogłowie. 

Cierpi też na rozszczep kręgosłupa i  stopy końsko - szpotawe. 

Ale jest dla niego nadzieja. 

Aby mógł zacząć chodzić, konieczna będzie długa i kosztowna rehabilitacja.  

Rodzice mu nie pomogą, ale bardzo wierzę, że znajdą się Anioły, które będą chciały mu pomóc. 

Jeden Anioł już się znalazł. 

To Magda, 

która prowadzi bloga 

Tam też znajdziecie informacje w jaki sposób możemy pomóc Wojtusiowi.

Ale nie tylko jemu,

 bo w:

 Domu Pomocy Społecznej Dla Dzieci

w Poznaniu

są też inne Aniołki, które potrzebują naszej pomocy. 

Jeżeli jesteście w stanie pomóc, zapraszam na bloga Magdy. 

Tam znajdziecie wszystkie potrzebne informacje. 

Wojtuś potrzebuje nie tylko środków na leczenie, ale też pampersów, ubrań, zabawek ... 

z Magdą można skontaktować się poprzez e-mail: 

matka.wygodna.tez.czlowiek@gmail.com

Na FB zostało utworzone specjalne wydarzenie

https://www.facebook.com/events/144585435733938/

O Wojtusiu można przeczytać również TUTAJ

Pamiętajmy, że dlasze losy Wojtusia zależą właśnie od nas. 

Dajmy mu to, czego rodzice dać mu nie mogli. 

Dajmy nadzieję!