Kochać ...

Dziś rodzinnie, bo dzień ojca w gronie domowym obchodzimy. 

Mój mąż jest, moim zdamiem, wspaniałym tatą. 

Mimo zmęczenia zawsze znajduje czas dla dzieci. 

Uwielbiam patrzeć na ich żarty, na ich pełne szaleństwa, śmiechu i wygłupów przekomarzania.

 To magiczne chwile, w których Tatuś gra pierwszą rolę. 

To taki piękny widok, gdy dorosły facet układa wieże z klocków, 

tłumacząc przy tym Roksance jak powinna stawiać klocki 

by wieża była jak najwyższa. 

Gdy pozwala się czesać, wpinać we włosy dziewczęce spinki, zakładać opaski ...

 i paraduje potem po domu 

prezentując z dumą nową fryzurę wymyśloną przez dziewczynki. 

Gdy biega na czworaka, 

a za nim reszta szkrabów i choć w życiu tak szybki

 to zawsze daje się złapać, 

dając dzieciom możliwość wykazania się sprytem. 

Gdy bierze dwójkę dzieci na ręce i wiruje z nimi w tańcu,

 a oni śmieją się, zanoszą się wręcz tą radością i beztroską. 

Gdy kładzie się wieczorem na łózku i biegnie pędem cała czwórka, 

by dopaść i być dopadniętą, wygilganą, wyłaskotaną i wycałowaną po wsze czasy.

 Z natury raczej impulsywny - dla nich odkrywa w sobie pokłady cierpliwości,

 tłumacząc po raz setny dlaczego bocian w dziobie siano trzyma, 

dlaczego chmury są takie pierzaste,

 dlaczego, dlaczego,

 dlaczego ...

A gdy nadchodzi pora na sen, otula swoje Kropelki kołdrą,

 na dobry sen buziaki rozdaje 

po czym zasiada na środku pokoju z książką na kolanach, 

by jeszcze przed snem przenieść Kropelki w krainę marzeń . 

Dziś również jeszcze jedno mamy święto. 

Takie małe, takie nasze ... . 

To już sześć lat, jak staliśmy przed ołtarzem, 

poważni, skupieni z roziskrzonymi oczami i gulą w gardle

 powtarzając słowa przysięgi. 

Sześć lat, odkąd przed ludźmi i Bogiem wyznaliśmy sobie miłość.

Od sześciu lat, ramię w ramię idziemy wspólnie przez życie,

 wspierając się, marząc, planując, 

kochając.

Sześć pięknych lat.