Niespodzianka z lasu

Szum zieleni otacza nas w koło. Zapach ziół miesza się z aromatem lasu.

 Trzask gałęzi, szept wiatru i nagle okrzyk

 Mamo - Tam!

 Znalazłam!

 Prawda że piękne? 

To ja sama! 

Patrz!

 Dwie głowy przytulają się do siebie w niemym zachwycie spoglądając w dół.

Czy to to? 

Czy to tego szukałyśmy?

 Zobacz! 

Jeszcze tam! 

I tutaj! 

Takie malutkie ... malusienieczkie ... Mamo? 

Czy to te kurki co nie chodzą? 

Znalazłam sama? 

Kurki znalazłam? 

Ja? 

Tak Roksanko! 

Znalazłaś! 

Śliczne są! 

Zbierzemy? 

Tak, tak, weźmy je!

Pokażę Tacie! 

Ale wiesz? 

Zostawimy te maluszki? 

One takie nieurośnięte są. 

A one jeszcze urosną to jutro przyjdziemy zobaczyć jakie są duuuże!

Radość dziecka nie zna granic. Małe tsunami szczęścia pół lasu wystraszyło swym wrzaskiem!

Ale jak tu strofować dziecko, tak dumne ze swojego odkrycia?

 Że ona sama? Że może? Potrafi? Poznaje?

Ostatni spacer po lesie zaowocował znalezieniem Kurek,

 które skrupulatnie zebrane wylądowały w pysznym sosie. 

Tylko te malusieńkie zostały. 

Bo może jutro przyjdziemy i może już będą duże :)

Oprócz tych kurek jedną jeszcze niespodziankę przyniosłyśmy z lasu. 

Ale już nie tak miłą. W sumie, to bardzo nie miłą i bardzo nie chcianą. 

Uczepiła się Roksanki jak rzep psiego ogona. Lub jak kleszcz. 

Bo to kleszcz właśnie, uczepił się dziecka mego. Dobrze, że jeden tylko. 

Ale to i tak o jeden za dużo. 

A tak się człowiek stara, tak zabezpiecza, a i tak jakiś dziad się wczepi.

 Ale nic to. Paskuda bezpiecznie usunięta i tylko obserwować miejsce zostaje. 

Ale dobrze będzie. 

Ważne, że Kurki są!

 I że Roksanka sama je znalazła!

 Moja dzielna córeczka :)