wtorek, 7 czerwca 2016

Krok

Tam, gdzie można zakreślić początek, nie zawsze, można zakreślić i koniec. Jestem, uśmiecham się, słuchając z zamkniętymi oczami muzyki, stopą wystukując rytm, co jakiś czas rzucam okiem na drzwi przy których siedzę. Nie denerwuję się, że znowu tu jestem, nie denerwuję się, po raz kolejny w tym tygodniu spędzając czas w kilkugodzinnej kolejce.


 Najważniejsze, że jestem. Najważniejsze, że to już po. To co dzieje się teraz to tylko ciąg dalszy. Wiem już na czym stoję, jestem spokojna, jest dobrze. No dobra, to nie były dwie, ale trzy zmiany. Ale czas reakcji ... wielkość zmian ... zabieg starczył. Nie, jeszcze nie wiem na 100% pewna, ale czuję ulgę, że to już po. Czuję spokój,  wiem na czym stoję, wiem na co czekać, już nie jestem kłębkiem nerwów. Jeśli macie wątpliwość czy iść, czy się badać, czy sprawdzać, czy czekać gdy coś jest nie tak ... nie czekajcie. Czas reakcji, to podstawa. 

Nie cały rok temu napisałam Tego posta. Nie wiedziałam, nie czułam, a jednak to był ten dzień w którym w razie czego zarejestrowałam się na kontrolę. Tak po prostu. Bez powodu. Przy okazji. Dziś zastanawiam się czy faktycznie, ale tak, tak właśnie było. Intuicja mówiła mi, że powinnam. Dzięki tej intuicji siedzę dziś, planując dzień, budzę dzieci do szkoły,  słucham muzyki, piszę. 

Ten taniec jeszcze się nie skończył. Jeszcze co najmniej do połowy sierpnia, będę tańcować ze swoim zdrowiem. Ale patrząc wstecz ... kilka ostatnich postów nie miałam publikować. Najpierw myślałam że są za mocne. Że są za prywatne. Ale czytając je teraz ... to tak na prawdę ułamek tego, jak czuje się człowiek czekając na kolejne badania, na diagnozę, na operację, na kolejną diagnozę ... . Ułamek stresu, nerwów, odrobina. 

Ta odrobina nie pozwoli za szybko zapomnieć. Czas płynie. Życie jest piękne. I jest go tak mało. Tak mało czasu i nigdy nie wiadomo, ile jeszcze jest go przed nami. Nie ma co marnować go na gdybanie. Wątpliwości trzeba rozwiać. Z chorobą trzeba walczyć. z życia trzeba się cieszyć. I choć ominęło mnie i ominie jeszcze kilka spraw, na których zależało mi tak bardzo, to wiem, że są sprawy ważne i ważniejsze. 

Podnoszę głowę, gardę wciąż trzymam wysoko. Jeszcze trochę potańczymy. I to nie ja będę tą, która padnie. 


6 komentarzy:

  1. Wszystkiego co najlepsze! Od wielodzietnej

    OdpowiedzUsuń
  2. Monia i tak trzymaj! Buziaki od nas :*

    OdpowiedzUsuń
  3. Monia... nie było mnie - nie wiedziałam...
    Pamiętam tamtego posta... przestraszyłaś mnie...
    Dobrze, że jest dobrze.. dobrze, że wszystko ok..
    Przecież tyle jeszcze masz do przezycia ;-)))

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jesteś, starczy świadomość że jesteś :)
      Mam, i mam zamiar korzystać jak najdłużej <3
      Pozdrawiam!

      Usuń

Cieszę się z każdych odwiedzin, z każdego komentarza. Zapraszam Was do siebie licząc po cichu, że spodoba Wam się w naszym małym magicznym świecie :)